- ابوعبدالله حافظ (فِ)
ابوعبدالله حسین بن احمد بن محمد بن طلحه بن محمد بن عثمان حافظ. شیخی بود که جامۀ مردم در گرمابه های کرخ بغداد نگاهداری میکرد. ابونصر بورمانی (؟) اصفهانی در روایت خود ازاو، وی را به لقب حافظ خوانده است. و او مردی صالح بود، و سمعانی گوید: لایعرف شیئاً ما من الحدیث عن انه (؟) سمع الحدیث عن ابی عمر عبدالواحد بن محمد بن مهدی الفارسی، و ابی سعد احمد بن محمد بن احمد المالینی، و ابی الحسن محمد بن عبیدالله الخفافی، و ابی القاسم الحسن بن الحسن بن المنذر القاضی، ابی سهل محمود بن عمر العکبری و غیرهم. و کسان ذیل از او روایت کرده اند: ابوعبدالله محمد بن حسن بن باعنان مقری، و ابومحمد میفین بن ابراهیم بن مفندۀ صوفی در اصفهان و ابوعبدالله محمد بن احمدعبدالقاهر طوسی در موصل و ابوالفتح محمد بن عبدالباقی بن بطی در مکه و ابوالقاسم علی بن طرازبن محمد رینی و ابوعبدالله حسین بن محمد بن علی خزفی در بغداد و ابوجعفر حنبل بن علی سحری در هرات و ابوالغنایم اسماعیل بن محمد بن قاسم موسوی در مرو و عده بسیاری جز ایشان نزدیک چهل تن. وی در ماه صفر سال 493 هجری قمری درگذشت ودر گورستان جامع منصور دفن شد. (سمعانی ص 150 ب)